Νοιώθω ένα βάρος...

Απόγευμα Παρασκευής, φόρεσα φόρμα, φούτερ και αθλητικά παπούτσια και "ξεχύθηκα" σε δρόμους περιαστικούς. Η συνηθισμένη μου άσκηση, 12 km έντονο περπάτημα σε καλό καιρό, έγινε και ξεπεράστηκε κατά πολύ, έφτασα τα 20, άρχισαν να πονάνε οι πατούσες, αλλά το βάρος που με πλάκωνε δεν έλεγε να φύγει. Δεν ήταν που "έσκασα" απ' το πολύ φαγητό. Αυτό που δεν μπορούσα να χωνέψω ήταν η έκβαση του αγώνα μας με τα Γιαννιτσά...

Ομαδάρες, παγκόσμιες δυνάμεις, χάνουν απρόσμενα ή ακόμη και εξευτελιστικά κι εσένα σε πείραξε μια ισοπαλία εκτός έδρας, θα ρωτήσει, δικαιολογημένα, κάποιος...

Όχι, δεν με πείραξε η ισοπαλία, με πείραξε ο τρόπος, με πείραξε ότι είμασταν ικανοποιημένοι με το ισχνό προβάδισμά μας, με πείραξε που υποτιμήσαμε τον αντίπαλο, με πείραξε η άσχημη νοοτροπία μας γενικά.

Θα με "τσακίσει" αν δεν μάθουμε απ' τα λάθη μας, αν δεν παραδειγματιστούμε απ' αυτά.

Το φετεινό πρωτάθλημα είναι περίεργο, με πολλά προβλήματα, με μεγάλες διαφορές μεταξύ των ομάδων, ουσιαστικά μεταξύ των λίγων ισχυρών και των πολλών αδύνατων ομάδων υπάρχει μεγάλο "χάσμα" δυναμικότητας. Το γεγονός αυτό κάνει δύσκολη την κάλυψη "αστοχιών" σαν την προχθεσινή. Το γεγονός αυτό δίνει την δυνατότητα σε μέτριες ομάδες, που παίζουν όμως όλα τους τα παιχνίδια με την απαραίτητη σοβαρότητα και προσοχή, να διεκδικήσουν επιτυχίες απρόσμενες... Τέτοια περίπτωση είναι ο Πλατανιάς, μια σοβαρή και δεμένη ομάδα, με μέτριο ποδοσφαιρικό δυναμικό. Με την σοβαρότητα και προσοχή που δείχνει συνεπικουρούμενη από την δίψα της για επιτυχία την τοποθέτησαν, ακόμη μέχρι σήμερα, στην κορυφή της κατηγορίας...

Ερωτώ λοιπόν, τι είναι ευκολότερο:
Να εντείνει την προσοχή της μια προικισμένη ποδοσφαιρικά ομάδα ή
να αποκτήσει ταλέντο μια μέτρια;

Η ομάδα μας, μια ομάδα πλήρης σε ποδοσφαιρικό, και γενικά, δυναμικό, με οργάνωση, με πολύ λιγότερα προβλήματα απ' την συντριπτική πλειοψηφία των αντιπάλων, έχει μεγάλες δυνατότητες. Είναι κρίμα να χαθούν στόχοι από μικρολεπτομέρειες. Λέω, και πολλοί φίλοι της ομάδας συμφωνούν, ότι αυτή, η σημερινή μας ομάδα, είναι η καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου.

Αυτό όμως πρέπει να το αποδεικνύουμε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος...

Δεν θέλω να φορτώσω κανένα ποδοσφαιριστή μας με άγχος, αντίθετα. Θέλω να παίζουν και να το ευχαριστιούνται, για το καλό της ομάδας και το δικό τους. Για τον ποδοσφαιρικό εγωισμό τους "ρε γαμώτο" που είπε κι η Πατουλίδου. Αν ευχαριστιέμαι από το γεγονός ότι ο "α" παίχτης έβαλε "χ" γκολ, ο ίδιος δεν θα ευχαριστιέται πολλαπλά από το επίτευγμά του; Αν χαίρομαι για παίχτες που με την θαυμάσια απόδοσή τους οδηγούν σε επιτυχίες την ομάδα, οι ίδιοι δεν θα αισθάνονται πολλαπλά χαρούμενοι και πλήρεις για τον εαυτό τους;